De stad ligt als een doffe parel in zijn schelp
nu jij bent vertrokken en onder besneeuwde toppen
je lichtvoetige dansen schenkt aan zwaarwichtige zoekers
Mijn hart zwerft als een hond langs druilerige straten
Misthoorns in de verte tarten het verlangen
Ik jank tegen onverstoorbare eeuwenoude gevels
Bleekogig staart de maan met koele blik in mijn ziel
In de prille ochtend rijst een vurige zon die
mijn gezicht en mijn hart verwarmt
Ik denk aan mijn verre geliefde
Mijn wild veulenjong
met de zachte lippen, het zachte vel
Mijn ongetemde tweelingziel
Mijn vriendbroertje
Mijn granaatappel, passiebloem,
Mijn zoet geurende kruidentuin
Mijn ik in jou, mijn jou in mij
© Daniel van Mourik Geïnspireerd door ‘Een Arabische tuin’, Juni 2004
