Explosie

Het is overweldigend groen

als ik op de zesbaans weg 

naar Utrecht rijd

Van de ene dag op de andere is de natuur

uit haar sluimer gescheurd, explosie zonder knal,

Terwijl ik me voeg in de keurige stromen 

van het verkeer, barst ik plots uit in

een woest gebrul. Ik open het raam en schreeuw

tegen de wind in: ‘Goed zo, geef ze van katoen, 

geef ze op hun lazer, laat ze maar zien hoe sterk je bent,

dat jij hen allen overleeft, dat je maling hebt aan

het liefdeloze zootje dat alleen in poëzie 

of sentimentele liedjes je schoonheid bezingt

Leef, groei, snoer ze de mond met hun mooie

praatjes en duister vergif, hun vlaggen die schijn-

heilig wapperen boven je geschonden gelaat 

Laat ze maar een echt poepie ruiken 

Groei, groei, tegen hun klippen op en laat ze

luisteren hoe je bomen ruisen, je water stroomt,

ruiken hoe je gras geurt als ze je kortwieken, zien

hoe je betovert en verwondert met je fraaie opsmuk

Mijn hoofd gloeit van woede en strijdbaarheid

Mijn verkrampte handen  aan het stuur.

Ik draai het raam verder open 

en zing een lied van tranen 

voor jou en mijzelf 

 

 

© Daniel van Mourik 2024

Webdesign & development: www.silicium.nl